I'm a survivor

Allereerst sorry voor het lange wachten op deze blog. Misschien meer excuses naar mezelf dan naar jullie want, hoe gek het ook klinkt, ik heb deze blog al heel lang heel graag willen schrijven. Echter zoals de meeste van jullie al weten is de afgelopen maand voor mij enorm hectisch geweest.

Na mijn vertrek uit Brisbane, ging ik naar de Noosa everglades. Een van de slechts twee everglades in de wereld. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik na deze tweedaagse tour nog steeds niet precies weet wat 'everglades' nou zijn. Wat ik wel weet is dat het zeker een aanrader is! Twee dagen kayakken, midden in de wildernis slapen en enorm mooie landschappen. Alsof dat nog niet genoeg was, had ik het geluk dat er professionele fotograaf in onze groep zat die ons maar al te graag als model gebruikte. Dankzij Keith Hamlyn heb ik nu eindelijk een profielfoto uit Australië, iets waar ik al ruim zeven maanden op wacht.

Met de everglades dus afgevinkt, was het tijd voor de onvermijdelijke Oost-Kust activiteit: snorkelen op het Great Barrier Reef. In 1770, om precies te zijn. En na deze dag kan ik eindelijk met trots zeggen: I'm a survivor.

Dat het een enorm rare en enge ervaring is geweest zal ik zeker niet ervaren. We zijn letterlijk aan de dood ontsnapt, iets wat ik liever niet zou hebben gedaan. Toch vind ik humor de enige goede manier om dit verhaal te vertellen, dus voor iedereen die het nog niet gehoord had:
's Ochtends vertrokken we met 46 mensen aan boord van The Spirit of 1770 naar Lady Musgrave, een eiland midden in het Great Barrier Reef dat volledig bestaat uit dood koraal. De bemanning had ons al verteld dat we zeker zeeziekte-tabletten moesten nemen want "it's going to be a rough day". Niemand had gedacht dat ze zó gelijk zouden hebben.
De cruise begon met een twee uur durende bootreis naar het eiland. De boot hopte op en neer, de golven slagen tegen de ramen en de kotszakjes vlogen om de oren. Ik weet niet of het wetenschappelijk bewezen is maar volgens mij zijn Chinezen, die met 29 aan boord waren, enorm gevoelig voor zeeziekte. Om je een idee te geven, je hebt het gevoel dat je in een achtbaan zit. De standaard veiligheidsregels werden met humor opgenoemd en iedereen lachte. Ach, dacht ik nog, dit hebben we toch niet nodig.

Eenmaal aangekomen bij Lady Musgrave was de zee een stuk kalmer. We liepen rond over het eiland, kregen een boottour over het water en met lunch was iedereen de zeeziekte al lang weer vergeten. Er werden borden opgeschept waarvan niemand zich realiseerde dat al dat eten straks weer in de oceaan zou belanden. En toen was het dan eindelijk tijd voor het snorkelen. Zoals veel mensen zeggen; het is alsof je een andere wereld in stapt. Overal zwommen er kleurrijke vissen, het koraal bewoog ritmisch in het water en twee schildpadden lagen in een koraal-kuil te slapen. Ik zou willen dat ik foto's had om het te bewijzen, maar die liggen nu helaas tussen het koraal.

's Middags vertrokken we, na het snorkelen, weer terug naar de haven. De zee was weer ruig en de Chinezen weer zeeziek. Na ongeveer een half uur varen begon een van de verschrikkelijkste gebeurtenissen in mijn leven dan echt. Er kwam een klein pluimpje rook vanuit de machinekamer aan de achterkant van de boot. Iedereen keek om, een of twee mensen raakten in paniek maar de rest, waaronder ik, was laconiek. Ik zei voor de grap tegen een meisje naast me dat we te jong waren om te sterven. Niemand zag in hoe ernstig het was. De bemanning kwam even naar binnen om ons te vertellen dat er niets aan de hand was. We moesten gewoon blijven zitten, de motor was oververhit, de boot zou worden uitgezet en zodra de motor weer afgekoeld was, konden we weer verder varen. Geen enkele reden tot paniek.

Toch bleven de vier bemanningsleden verhit discussiëren naast de rookpluim, die steeds erger werd en ondertussen ook in de zitruimte naar binnen kwam. De rook begon zich te verspreiden en kwam ineens ook uit de binnendeur van de machinekamer. We werden verteld om onze reddingsvesten aan te doen en naar het voordek te gaan. Ik heb al mijn spullen daar op m'n stoel achter gelaten met de gedachte ze over vijf minuten weer gewoon te kunnen pakken, wanneer de rook weg zou zijn. Met 44 mensen verdrongen we ons op zo'n 10 vierkante meter in de rook te wachten tot er bericht kwam van de twee kapiteins. Mensen begonnen meer en meer in paniek te raken en eigenlijk was toen al duidelijk dat het flink mis was; de zitruimte had zich gevuld met rook en deze begon zich door de deuren heen te dringen. Ik denk dat we zo vijftien minuten hebben gestaan, midden op de oceaan op een boot waarvan de motor niet aan stond. Met elke golf die tegen de boot aansloeg, gilden er mensen, denkend dat dit het einde zou zijn.

Na vijftien minuten kwamen de twee kapiteins weer terug naar het voordek met de boodschap dat er niets meer te doen viel dan springen. Van het naar schatting vier meter hoge schip, de oceaan in om naar de reddingsboten te zwemmen. (Lees hier: enorme zwembanden met een zeiltje eronder en een tent erop.)

Hoewel dit gedeelte in totaal zo'n dertig minuten geduurd zal hebben, leek het enorm snel te gaan. Onbaatzuchtigheid bestond voor de meesten niet, jezelf redden was het belangrijkste. Het voordek stond zo vol met mensen, die overigens niet durfden te springen, dat ik besloot om van de zijkant van de boot af te springen. Ik liep, samen met een medepassagier, op een kleine railing aan de zijkant van de boot tot ik mijn voeten warm voelde worden. Ik keek opzij en zag de vlammen uit de boot slaan, door de gebroken ramen heen. Het was dus vrij duidelijk; jump or die. Een voor een hoorde ik mensen het water in plonzen en zonder enige aarzeling sprong ik ook zelf de boot af.

Het was overal een grote chaos. Veel Chinezen spraken geen Engels en begrepen niet goed wat er gebeurde. Daarnaast konden veel mensen niet zwemmen, velen hadden tassen mee, dikke, doorweekte jassen aan. Ik weet niet hoe, maar na een tijdje slaagden we erin om iedereen de boten in te krijgen. Toen was het zaak om zo snel mogelijk bij het schip vandaan te komen. Met twee belachelijk kleine peddeltjes, peddelden we de twintig mensen die in onze boot zaten verder van het schip af.
Vanaf dit punt was het zitten en wachten. De hulp was opgeroepen en we waren ver genoeg van het schip af, dat ondertussen begon te zinken terwijl het volledig in brand stond. Nou klinkt zitten en wachten misschien niet zo dramatisch maar geloof me, dat was het wel. We zaten met twintig mensen in een drijvend ding, ik zou het niet eens een boot willen noemen. Met elke golf werd er geschreeuwd, er was paniek en vooral kots. Alle lunch konden we weer terugvinden op de bodem van ons bootje. De meesten probeerden de boot schoon te houden door naar buiten te hangen in een van de openingen, maar helaas deed niet iedereen dat. Daarnaast was het koud, heel koud. Sommigen van ons hadden het geluk dat ze zich warm aangekleed hadden. Ik helaas niet. Ik begon de reis met een korte broek, sarong, shirt en een badpak. Ik bleef met alleen die laatste over, de rest is letterlijk in rook opgegaan.
Toch probeerden we elkaar bezig te houden. Er werden even moppen uitgewisseld, verhalen verteld, grapjes gemaakt en zelfs gezongen. Maar zodra het dan even stil was, realiseerden we ons weer dat we gered wilden worden. Makkelijk, zou je zeggen, je stuurt even een boot, daar klimt iedereen op en dan ben je klaar. Helaas was dat niet het geval. We hebben uiteindelijk drie uur in de reddingsboten doorgebracht, in de kou, het donker en de kots. Ik kan dan ook niet beschrijven hoe onzettend blij ik was toen we eindelijk gered werden.

Eenmaal op onze reddings-/vissersboot, hoopten we allemaal dat we zo aan zouden zijn. We hoopten op dekens, warme drank, wc's en telefoons. Met deze hoop in ons achterhoofd luisterden we naar muziek van de enige telefoon die het heelhuids van de boot heeft afgebracht. Half lachend zongen we 'I'm a survivor' en natuurlijk moesten er reddingsselfies gemaakt worden. Echter toen we aan een van de vissers vroegen hoe lang de reis nog zou duren, antwoordde hij heel vanzelfsprekend: "About an hour and a half". Misschien hadden we het niet moeten vragen.

Na nog twee uur varen kwamen we dan eindelijk aan in de haven, waar agenten, ambulancepersoneel, zeereddingswerkers, vrijwilligers en natuurlijk de media al vijf uur op ons hadden staan wachten. Want ja, voordat wij gered waren, was de ramp al uitgebreid op het Australische nieuws.

Nog eens twee uur later mochten we dan eindelijk gaan. Gewikkeld in een zilverfolie deken kwam ik om half twaalf dan eindelijk in het hostel, waar ik het verhaal maar al te graag vertelde aan iedereen die het wilde horen.
Zonder telefoon, camera en bankpas maar met een bijna-niet-te-overtreffen reisverhaal, vertrok ik twee dagen later uit 1770. Ik ben nog nooit zo blij om ergens weg te gaan. Normaal zou hier nu een verslag staan van een geweldige reis naar de Whitsundays maar deze heb ik helaas af moeten zeggen.

In Rockhampton heb ik de dagen erna geprobeerd om al mijn spullen te vervangen. Een zeer leerzame ervaring, ik weet nu dat het niet zo simpel is als ik in eerste instantie had gedacht. Toch besloot ik, zonder telefoon of camera en met een tijdelijke bankpas naar Magnetic Island en ik ben ontzettend blij dat ik dat gedaan heb!

De drie dagen op Magnetic Island stonden voor mij in het teken van genieten. Het eiland heeft geen telefoonbereik, dus ik heb drie dagen lang nergens aan hoeven denken. In deze dagen voerden we walibi's, reden we rond in een Barbie auto, zagen we een haai en ontzettend mooie zonsondergangen. Mijn verblijf werd dan ook mooi afgesloten met Trivia-night en gratis drank (voor backpackers staat dit gelijk aan een beachresort in Bora Bora).

Na Magentic Island was Cairns aan de beurt, back to reality. Op het nippertje ontving ik een nieuwe telefoon en een nieuwe camera. Verder ontving ik vooral regen, heel veel regen. Ik vloog de halve wereld over om in vier dagen meer regen te zien dan ik ooit in m'n leven gezien had.
Last but not least was m'n outback tour aan de beurt. In zes dagen reisden we met twintig backpackers vanaf Alice Springs, ofwel the red centre, naar Adelaide. 3000 kilometer, kampvuren, horrorverhalen, ondergrondse hostelkamers, kangaroos en vooral heel veel rood zand kwamen langs. Vier nachten slapen onder de sterren met vier graden en het was het meer dan waard. De enorme rotsen midden in de woestijn; het is een van de mooiste dingen ik in ruim zeven maanden hier gezien heb.

En nu vanuit Adelaide dus terug naar mijn Australische thuis; Melbourne. Ik kijk er enorm naar uit om de komende twee weken niet alleen iedereen in Melbourne weer terug te zien, maar ook om eindelijk mijn maand naar Nieuw-Zeeland vol te plannen!

Ik realiseer net hoe lang dit blog is: sorry daarvoor! Ik hoop dat je tot deze excuses door hebt kunnen lezen. Ik hou je op de hoogte van mijn verdere reizen en over anderhalve maand zie ik je weer in Nederland!