Insects, apples and a lot of fun

Het is alweer een tijdje geleden maar hier is vanuit de middle of nowhere weer een update! Momenteel ben ik aan het werk op een appelgaard voor m’n tweede Working Holiday Visum, zodat ik over een paar jaar hier terug kan komen. De komende maanden zit ik dus weer in het échte wilde Australië
Na mijn vertrek uit Melbourne heb ik in twee weken een fractie van de East-Coast gezien. En als ik zeg een fractie, bedoel ik twee plekken; Byron Bay en Yamba. Mijn originele plan was om na Yamba nog twee andere plekken te bezoeken maar na twee dagen in Yamba heb ik dat plan volledig omgegooid.
Byron Bay is een typische backpacker bestemming met strand, zon en overal live muziek. Hoewel er niet veel te doen is, kun je er weken blijven hangen vanwege de geweldige sfeer. Ik heb besloten dat niet te doen en er na twee dagen weg te gaan, naar Yamba. Dit is een soort niet-toeristische versie van Byron Bay; een geweldige plek om te surfen met een geweldige sfeer. Mijn twee dagen zijn er dan ook acht geworden, ik heb m’n verblijf vier keer verlengd. Het waren acht dagen vol surfen, zon en zelfs cliff-jumpen. Ik heb bewijs; ik ben van een klif van twaalf meter afgesprongen… Waarom niet?
Als perfecte afsluiter heb ik m’n eerste Australia Day in Yamba gevierd, op het strand met surfboards en drank, de perfecte combinatie. Het is een soort koningsdag in het klein, oftewel een goed excuus voor feest.
Na al het uitstellen kon ik er dan toch echt niet meer omheen; m’n boerderij-werk… Niet echt het leukste deel van mijn reis maar echt wel nodig. Om negen uur ’s avonds, na een volle dag reizen, kwam ik aan in het huis waar ik drie weken heb doorgebracht. Misschien kan ik het beter een schuur noemen, want dat was het; bouwvallig, vies, vol insecten en… Duitsers. Mijn huisgenoten waren een Koreaans meisje en vijf Duitsers. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen Duitsers, maar wel tegen Duitsers die elke dag wiet roken terwijl ze naar keiharde Duitse rap luisteren, niet schoonmaken en geen Engels spreken. Drie weken lang grapten mijn Koreaanse huisgenoot en ik dat we in Duitsland woonden. Daarbij kwam nog dat alles, maar dan ook echt alles, vol zat met insecten. Vliegen, spinnen, motten en mieren zaten in onze slaapkamers, badkamers, in onze afwas, op onze tafel en zelfs in mijn gesloten pot pindakaas (dit is een waar trauma). In deze drie weken ben ik veranderd in een soort Crocodile Dundee voor insecten; ik heb spinnen en sprinkhanen gevangen en kikkers uit de wc zien springen.
Gelukkig kreeg ik na drie weken de mogelijkheid om naar een ander huis te verhuizen, het huis waar vijf van mijn collega’s wonen. Dit huis het tegenovergestelde van het vorige. Het is schoon en groot en m’n huisgenoten zijn geweldig.
Het huis was dus verschrikkelijk, maar het werk was (en is nog steeds) ook niet bepaald feest. In de afgelopen maand heb ik meer appels gezien dan me lief is. Het is mijn taak om uit alle appels, nadat ze geplukt zijn, de rotte te halen terwijl de appels met honderden per minuut over een lopende band rollen. Dit doe ik samen met twee collega’s (een zeventigjarige demente man en drie-en-negentigjarige blinde man met een spraakgebrek), zo’n tien tot veertien uur per dag, zes dagen in de week.
Na drie weken kan ik al niet meer op een normale manier naar appels kijken. Afgelopen week heb ik met een collega in de supermarkt de appels staan bekijken en we hebben zelfs de stickers van de appels afgehaald om te kijken of er beschadigingen onder zaten….
Hoewel ik me iedere dag afvraag wat ik hier ook alweer doe, is dit het allemaal waard. Als ik hier wegga, heb ik genoeg geld om onbezorgd rond te reizen en over een paar jaar kan ik de rest van Australië zien.
Er zit ook een positieve kant aan deze ‘middle of nowhere’. Na vier maanden begint mijn lijstje met gespot wildlife eindelijk te groeien. In Yamba heb ik eindelijk kangaroos gezien… op de golfbaan. En in Stanthorpe heb ik voor het eerst een levende slang gespot. De enige echte ‘brown snake’, de gevaarlijkste slang in de wereld. Als je word gebeten door deze slang, ben je in een uur dood. Natuurlijk waren we allemaal heel verstandig en hielden we nauwelijks twee meter afstand. Alles om een slang te zien! Daarnaast heb ik vol verbazing naar een witte kikker gekeken en de enige echte ‘huntsman’ spin niet alleen gezien maar ook gevangen.
Hoewel het dus niet het leukste deel van m’n reis is, zijn er enorm veel dingen om nooit te vergeten. Alle mensen die ik heb ontmoet, de dieren die ik heb gezien en natuurlijk al mijn nieuwe kennis van appels.